چون اخلاق خودم اينجوريه؟
هميشه اشتباهات ديگران را در حق خودم و بي مهري هاي ديگران را با وجود اينكه من در حق آنها كم نمي گذارم مي بينم و درك مي كنم ولي باز من قدرت انتقام ندارم (يعني دوست ندارم والا من هم مي تونم مثل آنها دورنگي داشته باشم. تلافي كردن خيلي راحته)يا اينقدر هم پيچيده نه!! جرأت اينام دارم كه برم روبروشون بايستم و براي همه ي بديهاي كه در حقم كردن جواب بدم (بادليل و مدرك) و بپرسم چرا؟
ولي دوست ندارم و همه چيز را بخدا سپردم.(چون من هم اگه اين كار را بكنم ميشم يكي مثل اونا ولي من فرق دارم چون دوست دارم يكي ديگه دوستم داشته باشه (خدا) اونا كه مهم نيستند.)
خودش مي دونه چكار كنه اون اوس كريمه. يه جوري انتقام بگيره. انتقام كه نه به يادشون بياره كه اين جبران آن بدي است كه در حق فلاني كردي. اون از همه چيز خبر داره حتي از دل آدما.به خودش مي سپارم.
خيلي حرف زدم.
